ကြၽန္ေတာ္နားမလည္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
June 5, 2011 at 10:51pm
(၁)
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လူလားေျမာက္တဲ့အရြယ္ ဘယ္တုန္းကစခဲ့သလဲ?
အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကို
ဦးခင္ေဇာ္ထားခဲ့တဲ့ေန႔က စခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေဖပါ။
မွတ္မိစအရြယ္တည္းက သူ႔ကို "အေဖ"လို႔ ကြၽန္ေတာ္မေခၚခဲ့ဖူးဘူး။
ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို စကားလံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႔
ေဖာ္ညႊန္းလို႔ရတယ္။ အဲဒီစကားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲ၊ အေသြးသားထဲ
စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္။---- "မုန္းတယ္"
ကြၽန္ေတာ္
မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ရည္းစားဦးနဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္ျပန္ဆံုတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစ ဦးခင္ေဇာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ညမကူးခဲ့ေတာ့ဘူး။
ခ်မ္းေအးတဲ့ညတစ္ညမွာ
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာကေန ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ
တစ္ေယာက္ေယာက္န႔ဲ အေမစကားေျပာေနတဲ့အသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။
လန္႔ႏိုးသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး တံခါးၾကားကေန
အျပင္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔တယ္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဦးခင္ေဇာ္ေျပာတဲ့စကားကို
အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ အေမက "ကြာရွင္းဖို႔ကိစၥ ရွင္မေျပာခဲ့တာ
ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုေတာ့ရုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေျပာရတာလဲ!
ကြၽန္မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ။ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္ေပးပါ့မယ္"
အေမ့စကားေၾကာင့္
ဦးခင္ေဇာ္ တစ္လွည့္ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ လံုးေထြးစုပံုထားတဲ့ ေလေတြကို
ပါးစပ္ထဲကေန ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား မႈတ္ထုတ္ရင္း "သူ႔မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ။
သူအသက္ (၄ဝ)နီးေနၿပီ။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးပဲ"
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္ ညထမင္းစားဝိုင္းမွာ အေမက ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။
"သားအေဖနဲ႔
အေမကြာရွင္းလိုက္ၿပီ။ ဒီလိုလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး
သားလူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီအိမ္က တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက္်ားသားျဖစ္သြားၿပီေနာ္"
အေမေမွ်ာ္လင့္ထားသလို
သန္မာႀကံ့ခိုင္ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ပံုစံမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ လိမၼာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကေန
လူဆိုးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔
ၿငီးေငြ႔ခဲ့သလို အိမ္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မျပန္ခ်င္ခဲ့ဘူး။
ေတြးေတာဖို႔ကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့
တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္က ကြန္ျပဴတာဂိမ္း ကစားတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က
ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၁၅)ႏွစ္၊ အထက္တန္း စတက္တဲ့ႏွစ္....
အရင္က
အေမ့အၾကည့္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့သား၊ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္တဲ့သား၊
ပညာလိုလားတဲ့သား၊ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ
အလံုးစံုမွီခိုႏိုင္မယ့္သားလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ .. ?
"သား... ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ?" အေမက မ်က္ရည္ရဲႊလဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး အေမ... သား လူလားေျမာက္ခဲ့လို႔ ျဖစ္မယ္"
(၂)
ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို
ဦးခင္ေဇာ္လည္းၾကားတယ္။ "အဲဒီလူ" ကို ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ မျမင္ခ်င္ဘူးလို႔
အေမကို ကြၽန္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာထားလို႔ လစဥ္လတိုင္း
အိမ္တိုင္ရာေရာက္ပို႔ေပးတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြကို ဘဏ္ကေနပဲ
ဦးခင္ေဇာ္လဲႊေပးေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း
ေက်ာင္းတံခါးဝမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာရွာတတ္တဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔ရင္
မ်က္ႏွာထားတင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုပ္ပစ္တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က
ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲလာရွာေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွေတာ့ လာမေျပာဘူး။ အစပထမေတာ့
ဦးခင္ေဇာ္က မိဘလူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကို သြန္သင္ဆံုးမတယ္၊
ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္အတြက္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး
ရင္ထဲခ်ဳပ္တည္းထားရတဲ့ စိတ္အားငယ္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအားငယ္မႈေတြ
ေပါက္ကဲြတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကံဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေအာင္စာရင္း
ထြက္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာေမးပဲြက်ေၾကာင္း အေမကို ေက်ာင္းက
အေၾကာင္းၾကားစာပို႔ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားမို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ အေမျပန္လာရင္
အဆင္သင့္ဆူႏိုင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
အေမျပန္ေရာက္ေတာ့ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူတယ္။ ရိုက္လည္းရိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ဝင္ဝင္လာခ်င္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဦးခင္ေဇာ္ကေျပာတယ္။
"ေက်ာင္းဆရာရဲ႕သား စာေမးပဲြက်လို႔ အရွက္ရသြားတာေပါ့ ဟုတ္လား!"
ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို
ကြၽန္ေတာ္ေလွာင္လိုက္တယ္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး
မ်က္ႏွာေၾကာေတြ တင္းမာလာတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္မေနခဲ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က နည္းနည္းပိန္တယ္ဆိုေပမယ့္ အရပ္ကေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္းပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အားက သူ႔ကို႐ႈံးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္။
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕လက္ေတြ တေျဖးေျဖး ေျဖေလ်ာ့လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို
တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာကေနခ်ာခနဲ သူလွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။
တံခါးဝနားေရာက္ေတာ့ ေနာက္လွည့္ၿပီး....
"မင္းအၾကည့္မွာ ငါဟာ
ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒီေလာကႀကီးမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
ငါ့ကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကိုသူတို႔ခ်စ္တာ ငါေတာ္လို႔။ ငါအသံုးမက်တာက
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခင္ေအာင္ ငါမလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္
မင္းကိုယ္မင္းၾကည့္စမ္း။ ငါ့တစ္ဝက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ငါတက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို
မင္းရေအာင္တက္ႏိုင္လား? မိန္းမေတြ မင္းကိုခ်စ္ႏိုင္လား? အခုအခ်ိန္မွာ
မင္းက ငါ့ကိုအေဖလို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး။ ငါက ပိုၿပီးေတာင္ မင္းကို
သားလို႔မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး သိလား!"
တံခါးကို
ဝုန္းကနဲဆဲြပိတ္ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစ
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ လူလားေျမာက္ျခင္းက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အခ်ိန္ေစာၿပီး
ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။
(၂)ႏွစ္ေနၿပီးေနာက္
သတ္မွတ္ထားတဲ့အမွတ္ထက္ အမွတ္(၂ဝ)ေက်ာ္ပိုၿပီး ဦးခင္ေဇာ္တက္ခဲ့တဲ့
တကၠသိုလ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔မွာ
ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူမေျပာခင္ ကြၽန္ေတာ္အရင္ဆံုး စကားစတယ္။
အဲဒီစကားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ရက္အေတာ္ၾကာေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။
"ဘဝင္မျမင့္နဲ႔။
ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဒီတကၠသိုလ္ကို
ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္တာ
ကြၽန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခ်င္လို႔၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လံုးဝမပတ္သက္ခ်င္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္
(၁၈)ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ကစ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေထာက္အပံ့ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ
အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ မလိုေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းလခနဲ႔
ကြၽန္ေတာ္အသံုးစရိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရွာမယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ေတာ့"
မ်က္စိကို
ဖြင့္ခ်ည္မွိတ္ခ်ည္နဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္နာက်င္ေနခဲ့တယ္။
ေငြစုစာအုပ္တစ္အုပ္ထားခဲ့ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။
သူ႔ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္က ခ်ိနဲ႔လို႔၊ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္လို႔...
ေငြစုစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဆဲြၿဖဲပစ္လုိက္တယ္။
ေက်ာင္းတက္ရင္း
ေခ်းေငြ(Student Loans)ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တယ္။
ပညာသင္ဆုရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအားရက္မွာ
အလုပ္ႏွစ္ခုလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို "အသည္းအသန္"
ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ တင္စားရလိမ့္မယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ေနာင္တမရခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေတြ
တစ္ေန႔နဲ႔တစ္ေန႔ မတူခဲ့ေတာ့ဘူး။ ႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါရွိတယ္လို႔
ေျပာမရေပမယ့္ ဆီးေအာင့္ၿပီး မၾကာခဏဆီးသြားတတ္တယ္။ အေပါ့သြားခ်င္ေပမယ့္
အိမ္သာေရာက္ရင္ ဆီးမရွိျဖစ္တတ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႏြမ္းလ်တယ္လို႔
မၾကာခဏခံစားရတယ္။ အဆိုးဆံုးက ဒူးေတြအားေပ်ာ့ၿပီး ထိုင္မရ ထမရျဖစ္တတ္တယ္။
အရင္တုန္းက ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ဒူးနဲ႔လက္ေတြတုန္ၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလိုေပါ့။
အေမက
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဆးရံုေခၚၿပီး စစ္ေဆးခိုင္းတယ္။ ေက်ာက္ကပ္အထူးကုမွာ
ကြၽန္ေတာ့္အသက္အရြယ္လို ငယ္ရြယ္တဲ့လူနာမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ရွက္လို႔
စစ္ေဆးမႈေတြျပဳလုပ္ၿပီး ေဆးရံုေရွ႕ပန္းၿခံမွာ
အေမကိုထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စစ္ေဆးထားတဲ့ အေျဖလႊာကိုကုိင္ၿပီး
မ်က္ႏွာေပၚက စိုးရိမ္စိတ္ကို ဖံုးဖိမထားႏိုင္တဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္လည္း လႈပ္ရွားလာမိတယ္။
"ေတာ္ေသးတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ထဲက အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခြၽတ္ယြင္းမႈျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းမႈက ပိုဆိုးတယ္၊ ကုရခက္တယ္လို႔ သားေဖေဖကေျပာတယ္"
"သားေနမေကာင္းတာကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလူႀကီးကို ေျပာျပရတာလဲ?"
ကြၽန္ေတာ္ေဒါသတႀကီးေအာ္ေတာ့ အေမ့ပါးစပ္ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့
အေမ့ေစတနာကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ကုသခက
တစ္နာရီကို (၂ဝဝ) လို႔ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကုတဲ့ ဆရာဝန္က
သေဘာေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေရာဂါကို "စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ေရာဂါ"
လို႔ဆိုတယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားလို႔ ဆီးပူဆီးနာျဖစ္ၿပီး အင္အားေတြ
ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေရာဂါအစက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေဖရဲ႕
ဆက္ဆံေရးနဲ႔ဆိုင္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္အျပစ္ရွိတယ္လို႔
ျမင္ၿပီး စိုးရိမ္မႈေတြမ်ားေနလို႔ လို႔ဆိုတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္အာရံုမွာ ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
(၃)
တကယ္လို႔
အဲဒီစိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ေျပာခ်က္အရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာမက်န္းမာတာက
ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္၊ ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္က
ဦးခင္ေဇာ္အေပၚျပဳမူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အျပဳအမူအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မသိစိတ္က
အျပစ္တစ္ခုလိုျမင္ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုေဖ်ာက္ႏိုင္မွ
စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စိတ္က ေပ်ာက္သြားႏိုင္မယ္၊
ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာလာႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးဖို႔
အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္ ဖ်ားပါၿပီ။ ဖ်ားတာမွ
ရိုးရိုးဖ်ားတာမဟုတ္ဘဲ ဆီးခ်ဳပ္ေရာဂါ(Uremia)လို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကုသဖို႔အတြက္
နည္းတစ္နည္းပဲရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးရမယ္တဲ့.....
ဘယ္သူက
သူ႔ကိုေက်ာက္ကပ္လွဴမွာလဲ? သူက ထီးထီးေနခဲ့သူ၊ သူရဲ႕ရည္းစားဦး..
မဟုတ္ေသးဘူး.. အခုသူရဲ႕လက္ရွိ ဇနီးမယားလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ႔ဇနီးက
လွဴဖို႔စိတ္ရွိေပမယ့္ အမ်ဳိးအစားမတူလို႔ လွဴမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီသတင္းကို အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္။ အေမကို ကြၽန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"အေမ...
သူ႔အတြက္ ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ အေမစိတ္ကူးေနတာလား" လို႔ေမးတယ္။ အေမဘာမွ
မေျပာဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုပဲၾကည့္ေနတယ္။ အေမရဲ႕အၾကည့္က နက္နဲလြန္းတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းမတတ္ခဲ့ဘူး။
"အေမ.. သြားမလွဴနဲ႔ေနာ္။ အေမသူ႔ကို မုန္းသင့္တယ္။ လွဴမယ့္လွဴ ကြၽန္ေတာ္ပဲ သြားလွဴသင့္တယ္"
ရင္ထဲမွာ
စူးစူးနစ္နစ္၊ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲ
အံ့ၾသဝမ္းသာတဲ့အရိပ္ လက္ခနဲထေတာက္သြားၿပီး "တကယ္လား? သား သြားမွာလား?"
လို႔ေမးတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈတစ္ခုပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနမိတယ္။ အေမဟာအခုခ်ိန္ထိ သူ႔အေပၚသစၥာမဲ့ခဲ့တဲ့
ေယာက္်ားကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ သူနဲ႔အတူေနတဲ့ သားထက္ေတာင္
အခ်စ္ပိုခဲ့ေသးတယ္။
မခဲြစိတ္ခင္ ဦးခင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ တျခားကုတင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
"သား..." အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေအာ္တဲ့သူ႔အသံက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္....
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ
နာက်င္လိုက္တာ.. မ်က္စိေတြလည္း ေယာင္အန္းလို႔... ဒါေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို လံုးဝမၾကည့္ခဲ့ဘူး။
ဒါဟာ
အေၾကြးဆပ္ေနတာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို
အေသြးအသားေတြေပးခဲ့တဲ့ ဒီလူႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားကို
ျပန္ေပးဆပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ေပးၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္လြတ္လပ္ၿပီ၊
စိတ္ေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕
သံုးသပ္ခ်က္ေတြ မွန္ကန္ခဲ့တယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္း
ေလ်ာ့သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းခဲ့တယ္။
အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ထင္ထားတဲ့အရာေတြ တျဖည္းျဖည္း
ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။ ဒါကလည္း ေက်ာင္းေဆာင္မေနဘဲ အိမ္မွာအေမနဲ႔
အတူေနတာနဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာဝန္ေပးတဲ့ေဆးေတြ
ကြၽန္ေတာ္မွန္မွန္ေသာက္ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္။
××××××××××××× ××××××××××××××××
ဘဲြ႔ရၿပီးေနာက္
ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလ်ာေလ်ာရွဴရွဴ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ အလုပ္စတက္တဲ့ေန႔က
ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ ေဆးစစ္ရတယ္။ စစ္ေဆးခန္းမွာ ဆရာဝန္က "ခင္ဗ်ား
ေက်ာက္ကပ္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲြစိတ္ဖူးထားလား?" လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
ဆရာဝန္အေမးကို ကြၽန္ေတာ္ "အင္း" တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ား
က်န္းမာတာျမန္သားပဲ။ Anti-rejectionေဆးေတြလည္း သိပ္ေသာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။
ခင္ဗ်ားကိုယ္ေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းက
လုပ္ေဆာင္မႈအရမ္းေကာင္းတယ္။ ၾကည့္ရတာ
ေသြးေတာ္သားစပ္သူရဲ႕ေက်ာက္ကပ္ျဖစ္ရမယ္"
ေဆးရံုကေန ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုထြက္လာခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔
ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ အေမဝွက္ထားတဲ့ သားေရေသတၱာကို
ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ေသတၱာထဲမွာ ခြါထားတဲ့ ေဆးတံဆိပ္ေတြ၊
ေဆးအညြန္းေတြ အမ်ားႀကီး.. တကယ္ေတာ့ အေမက Anti-rejection
ေဆးတံဆိပ္ေတြကိုခြါၿပီး စိတ္က်ေဆးတံဆိပ္ေတြ ျပန္ကပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ေဆးေတြၾကားထဲမွာ သေဘာတူခဲြစိတ္စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့စာခ်ဳပ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ႏွစ္က
ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ ခဲြစိတ္ခဲ့တဲ့စာခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။
စာခ်ဳပ္ေပၚမွာ
ဦးခင္ေဇာ္က သူ႔ရဲ႕က်န္းမာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းကို သူ႔သားအတြက္
ေပးလွဴတယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔
ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေပၚမွာက အေမလက္မွတ္.....
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ရုတ္တရက္ ပါးျပင္ေပၚ တရေဟာစီးက်လာခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၂၂)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။
မူရင္းေရးသားသူ -- Qian Bei
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sunday, December 20, 2009)
